شماره ١٦: بر آسمان پريوش چون ماه ما برآيد
بر آسمان پريوش چون ماه ما برآيد
خورشيد کيست باري کو بر سما برآيد؟
چون در خرامش وي باران فتنه خيزد
سيلاب فتنه خيزد، موج بلا برآيد
گلگشت او نخواهم بر خاک خود، چو ميرم
کز گور شوربختان خار عنا برآيد
گفتم که بر مي آيد جانم ز هجر، گفتا
جاني که ماند بي ما بگذار تا برآيد
من چون زيم که جانم در آرزوي بوسي
بر زلف عنبريش هر دم صبا برآيد
هر شب مرا برآيد ناله ز جان سنگين
چون نالشي که شبها از آسيا برآيد
شب بهر صبح رويت گويم دعا، وليکن
حاجات تيره روزان کي از دعا برآيد
از خنجر جفايت خونريزها به کويت
هر جا که خونم افتد، نقش جفا برايد
ابري شود که برقش سياره را بسوزد
دودي که هر شب از دل سوي سما برآيد
در کوي تو که جانها در راه خاک باشند
بيچاره جان خسرو آنجا گيا برآيد