باب هفتم- در حياء، وفا، صدق، رحمت و شفقت مذهب منسوخ
حکما فرموده اند که حياء، انحصار نفس باشد تا از فعل قبيح که موجب مذمت باشد احتراز نمايد. رسول- عليه السلام- مي فرمايد که الحياء من الايمان؛ و وفا(التزام) طريق مواسات سپردن است و از چيزي که بدو رسيده به مکافات آن قيام نمودن. در نص تنزيل آمده است که من اوفي بما عاهد عليه الله فسيوتيه اجرا عظيما، و صدق آن باشد که با ياران دل راست کند تا خلاف واقع بر زبان او جاري نشود؛ و رحمت و شفقت آن باشد که اگر حالي غير ملايم از کسي مشاهده کند بر او رحمت آرد، و همت بر ازالت آن مصروف دارد.