شماره ١٧٤
باميد عذر خواهان زنياز عذر خواهي
که مسوز بيش ازينم بگناه بيگناهي
طلبد بهار بوست ز نسيم صحبگاهي
سر آفتاب جويد زتو زيب کج کلاهي
ز فروغ آفتابم نبود منير بي تو
چو دو زلف تست يکسان شب و روزم از سياهي
تو بسهو گاه گاهي نگهت فتاده برمن
من ساده لوح با خود گله سنج گاهگاهي
مفروش ناز و عصمت قدحي شراب درکش
که بهشت شرم عصيان ز غرور بيگناهي
چه خوشست آنکه بينم بجفا بهانه خويش
که گهي بيادش آرم بزبان عذر خواهي
همه شب ببانگ بلبل زده در چمن پياله
چو نسيم گل زبستان دم صبح گشته راهي
بدل خراب عرفي بفرست دردي از او
که شکسته رنگ دردش بدعاي مرغ و ماهي