شماره ١٥١
ساقي بيا و دامن گل برسبو فشان
مست شراب هم بريا حين فروفشان
اي باغبان تو بزم فروچين که بيخودم
دامان گل بيار بر حرف خوفشان
خاموش واعظا که دم گرم نيستت
جامي بگير و بر جگر گفتگو فشان
طوفان ناز و عشوه اساس اميد کند
ايدل بمرده دو جهان آرزو فشان
پيشت رخم در آتش دل پايدار نيست
اي خضر هر نفس دم آبي فرو فشان
عرفي گل و گلاب چه ريزي بخاک ما
بر مشت خار شيشه زهري فروشان