شماره ١٠٨
ازشش جهتم شکوه زند موج و خموشم
در زهر زنم غوطه وسرچشمه نوشم
سرتا بقدم عيبم و از دوستي خويش
عيبي نشناسم که از آن پرده نپوشم
بر خلق نخواهم که زنم ناصيه خويش
تا جمله بدانند که من بيهده کوشم
تزوير خرم بهر دو عالم بوکالت
هر گاه که در کوي ريا زهد فروشم
تا فتنه فرداي قيامت نشناسي
اين مغبچه امروز ببين بر سر دوشم
از درد کشان شو که من غمزده عرفي
تا بودم از آن جمع نه غم بود و نه هوشم