شماره ٩٢
منم که ميکنم از درد بيکرانه خويش
مگو مگو زغم آرايش زمانه خويش
فلک بچرب زباني گداي فرصت نيست
بمدعي ندهي گوهر يگانه خويش
ز نفخ صورنه طوفان نوح بي خطر است
چرا نتازد عنقاب بآشيانه خويش
بوعدگاه تو اميد آنقدر بنشاند
که در ديار خودم سوخت شوق خانه خويش
خراب آتش رمز محبتم عرفي
که در شرار نهان ميکندر زبانه خويش