شماره ٢٥٣: گر بخاکم گذرد يوسف گل پيرهنم
گر بخاکم گذرد يوسف گل پيرهنم
بوي پيراهن يوسف شنوند از کفنم
بفراق تو گرفتار ترم روز بروز
کس باين روز گرفتار مبادا که منم!
کوه غم گشتم و هر لحظه کنم سينه خويش
طرفه حاليست که هم کوهم و هم کوه کنم!
لب ببستم ز سخن، اي گل خندان، که مباد
مردمان بوي تو يابند ز رنگ سخنم
هر کسي در چمني هم نفس سيم تني
من و کنج غم و در سينه همان سيم تنم
نکنم ياد بهار و نروم سوي چمن
چه کنم؟ دل نگشايد ز بهار و چمنم
گر دلم رفت، هلالي، گله از دوست خطاست
دل چه باشد؟ که اگر جان برود دم نزنم