سي پنجم
زهي دريا زهي بحر حياتي
زهي حسن و جمال و فر ذاتي
ز تو جانم براتي خواست از رنج
يکي شمعي فرستادش، براتي
ز تندي عشق او آهن چو مومست
زهي عشق حرون تند عاتي
وليکن سر عشقش شکرستان
ز نخلستان ز جوهاي فراتي
شکر لب، مه رخان جام بر کف
تو مي گو هر کرا خواهي که: « هاتي »
ز هر لعل لبي بوست رسيده
تو درويشي و آن لعلش زکاتي
در آن شطرنج اگر بردي تو، شاهي
ولي کو بخت پنهان؟! چونک ماتي
خداوند شمس دين درياي جان بخش
تو شورستان درين دولت، مواتي
زهي شاهي، لطيفي، بي نظيري
که مجموعست ازو جان شتاتي
اگر تبريز دارد حبه زو
چه نقصان گر شود از گنجها، تي
هزاران زاهد زهد صلاحي
ز تو خونش مباح و او مباحي
زهي کعبه که تو جان بخش حاجي
زهي اقبال هر محتاج راجي
هر آن سر کو فرو نايد به کيوان
ز روي فخر، بر فرقش تو تاجي
نهاده سر به تسليم و به طاعت
به پيشت از دل و جان هر لجاجي
زهي نور جهان جان، که نورت
نه از خورشيد و ماهست و سراجي
همه جانها باقطاع مثالت
که بعضي عشري، و بعضي خراجي
خداوند! شمس دينا! اين مديحت
بجاي جاه و فرت هست هاجي
ايا تبريز، بستان باج جانها
که فرمان ده توي بر جان و باجي
مزاج دل اگر چون برف گردد
ز آتشهاي تو گردد نتاجي
هرآن جان و دلي کان زنده باشد
ز مهر تستشان دايم تناجي
در آن بازار کز تو هست بويي
زهي مر يوسفان را بي رواجي
به چرخ چارمت عيسيست داعي
به پيش دولتت چاوش ساعي
ز شاه ماست ملک با مرادي
که او ختمست احسان را، و بادي
گر احسان را زبان باشد بگردد
به مدح و شکر او سيصد عبادي
بدان سوي جهان گر گوش داري
چه چاوشان جانندش منادي!
دهان آفرينش باز مانده
ازان روزي که ديدستش ز شادي
همي گويد به عالم او به سوگند
که: « تا زادي، چنين روزي نزادي »
يکي چندي نهان شو تا نگردد
همه بازار مه رويان کسادي
بديدم عشق خواني را فتاده
به خاک و خون بگفتم: « چون فتادي؟ »
که تو خون ريز جمله عاشقاني
تو نيزک دل چنين بر باد دادي؟! »
بگفتا: « ديده ام چيزي که صد ماه
ازو سوزند در نار ودادي »
خداوند شمس دين! آخر چه نوري؟
فرشته يا پري، يا تش نژادي
به تبريز آ دلا، از لحر عشقش
چو بنده عيب ناک اندر مزادي