در حق يار مسافر گويد
يارم به سفر شد اي مسلمانان
دل همره او و همره دل جان
اي رفته و برده جان و دل باز آي
از بهر خداي تا کي اين هجران
با وصل رهي يکي زمان بنشين
وين آتش هجر خويش را بنشان
دانم که ز حال گشته باشي تو
مشک و گل تو شده به دگرسان
مشک تو ز گرد عنبر اشهب
وز مهر گل تو لاله نعمان
هر حال که باشدت به راه اندر
زنهار به سوي بنده بنويس آن
تا گرت به راه رود پيش آيد
خشکش کنم از تف دل سوزان
ور خشکي دشت سارت آيد پيش
از ديده خود فرستمت باران
نه نه نفرستمت که ترسم من
کاين صاعقه گردد آن شود طوفان