صفت يار درودگر گفته است

نزار و تافته گشتم بسان ساروي تو

مکن بترس ز ايزد ز عاقبت بنديش

چو مته تو شدم در غم تو سرگردان

بسان چوب تو از اسکنه شدم دلريش

هميشه هجران جويي بسان اره خود

به سوي خويش تراشي همه چو تيشه خويش