ديوان مسعود سعد سلمان - قصائد - در مدح ثقة الملک طاهر و شرح گرفتاري خود

تا بقا مايه نما باشد

ثقة الملک را بقا باشد

طاهر آن آفتاب کز نورش

آفتاب فلک سها باشد

جستن راه خدمت ساميش

جز به وجه ثنا خطا باشد

سختم آسان بود ثنا گفتن

جود او مايه ثنا باشد

اي کريمي کاميدواران را

همه لفظ تو مرحبا باشد

ز دکان نياز گيتي را

خاک صحن تو کيميا باشد

چشم اقبال شهرياري را

گرد رخش تو توتيا باشد

بر عدو عنف تو سموم بود

بر ولي لطف تو صبا باشد

حزم و عزم تو چون بگيرد جزم

آن زمين باشد اين هوا باشد

سايلان را ز دست تو نه عجب

گر نتيجه همه عطا باشد

تا همي دست راد تو گه بزم

پدر و مادر سخا باشد

راي تو ار شود چو وهمت تيز

بر فلک خط استوا باشد

منحني مي شود فلک پس از آن

کز در او گردش رحا باشد

تا همي جاه گيتي افروزت

همچو مهر اصل هر ضيا باشد

دولتت دولت علايي را

مايه و پايه علا باشد

به خدايي که بر جلالت او

هر چه بيني همه گوا باشد

صفت و نعمت او به نزد خرد

همه آلاء و کبريا باشد

گر چنين پادشا که هست امروز

در جهان هيچ پادشا باشد

خدمت بارگاه مجلس او

عمره و مروه و صفا باشد

ور چو تو مرد هيچ دولت را

نيز در دانش و دها باشد

پس چرا چون مني که بي مثلم

به چنين حبس مبتلا باشد

گر همي باغ فضل را از من

رونق و زينت و بها باشد

چون گل لاله جاي من ز چه روي

همه در خار و در گيا باشد

اين گنه طبع را نهم که همي

مايه فطنت و ذکا باشد

به خداي ار مرا در اين زندان

جز يکي پاره بوريا باشد

نان کشکين اگر بيابم هيچ

راست گويي زليبيا باشد

چون سرشک و چو روي هرگز

نه عقيق و نه کهربا باشد

آشنا ورزمي ز اشک دو چشم

اگرم چشم آشنا باشد

راست گويي هواي زندانم

ديو و افعي و اژدها باشد

همه گر صورتي نگارد ازو

روي آن صورت از قفا باشد

وانگهم سنگدل نگهباني

که چنو در کليسيا باشد

از گراني بلند چون گردم

تکيه بر چوب و بر عصا باشد

رفتن من دو پي بود وانگاه

پشتم از بار آن دو تا باشد

مر مرا گويي از گراني بند

پاي در سنگ آسيا باشد

پيش چشم آرحال من چو مرا

جمله اين برگ و اين نوا باشد

حبس را زاده ام و مرا گويي

رنج و غم مادر و نيا باشد

چرخ کژ مي زند مراد و همي

هر چه باشد همه دغا باشد

نيک داني که از قرابت من

چند گريان و پارسا باشد

چون مني را روا مدار امروز

که ز فرزندگان جدا باشد

مانده ايشان به درد و من در رنج

اين همه هر دو از قضا باشد

ليکن از دين پاک تو نسزد

که بدين مر تو را رضا باشد

گر عنايت کني و من بر هم

از بزرگي تو را سزا باشد

نه همي فرصتيت بايد جست

گر خلا باشد ار ملا باشد

نکته اي گر براني از حالم

همه اميد من روا باشد

ور کنم شغل هيچ کس پس از اين

گردنم در خور قفا باشد

با فلک من سيتزه ها کردم

زان تنم خسته عنا باشد

هر که او با فلک ستيزه کند

جز چنين از فلک چرا باشد

همه مهر و وفاست سيرت من

روزگارم کي آشنا باشد

اي بزرگي که شاخ ملک از تو

همه در نشو و در نما باشد

بنده مادحي چنين در بند

نيک بنديش تا روا باشد

آفتابي بلي سزد که تو را

بس فراوان چو من هبا باشد

گنج ها دارم از هنر که بگفت

کس کزان گونه گنج ها باشد

زين بلا گر مرا به جان بخري

اين همه گنج ها تو را باشد

ور بدين حاجتم نعم نکني

نعم من ز بخت لا باشد

نه همه مردمان چنين گويند

که بغايي طريق ما باشد

گر چنين است پس بود در خور

بند شاعر چو او بغا باشد

شاعر آخر چه گويد و چه کند

که از او فتنه و بلا باشد

گر به عيوق برفرازد سر

شاعر آخر نه هم گدا باشد

مگرش چو محمد ناصر

گوهر از پاک مصطفي باشد

لاجرم جاه و حق حرمت او

چون شهيدان کربلا باشد

گر همي حق بود چو تو بايد

شاعران را که پيشوا باشد

تو ثنا و دعاي من مشنو

کاين و آن از سر هوا باشد

چون تويي راز چون مني پاداش

نه ثنا باشد و دعا باشد

مدحت من شنو که مدحت من

رشته در بي بها باشد

پس از آواز او چو بشنيدي

همه آوازها صدا باشد

من که در خور ثناي شاه کنم

چون من اندر جهان کجا باشد

ور ز من شد گشاده گنج سخن

بند بر پاي من چرا باشد

آب اقبال تو روا باشد

که هر اميد از او وفا باشد

بنده بودت به طبع و خواهد بود

در جهان هر که بود يا باشد