در بيان مواظبت بر طاعات
بدان ايدل اگر هستي تو عاقل
که يکدم مي نشايد بود غافل
بروز و شب عبادت کرد بايد
دل و جانت قرين درد بايد
از آن بخشيدت ايجان زندگي را
که تا بندي کمر مر بندگي را
براه بندگي چون اندر آيي
بقدر وسع خود جهدي نمايي
کليد معرفت آمد عبادت
بشرط آنکه گوئي ترک عادت
عبادت را اساس راه دين دان
عبادت بود مقصودش يقين دان
چو مرد از اصل فطرت مستعد است
همه کاروي اندر دين مجد است
چو گشتي مستعد اين سعادت
مکن تقصير در عين عبادت
عبادت چون کني از علم بايد
که تاکاري ترا ز آنجا گشايد
اگر بي علم باشد کار و بارت
يقين بر هيچ پايد روزگارت
حقيقت دان اگر هستي تو غافل
ولي هرگز نگردد مرد جاهل
نه او کامل بود اندر عبادت
پرستشها کند ليکن به عادت
چو روآري برين ره علم آموز
که بي علمت شود تيره شب و روز
بکارت هر چه آمد ظاهر شرع
بياموز از فقيهي اصل تا شرع
وضو و غسل و ارکان طهارت
تمامت فهم کن اندر عبادت
همان حکم نماز و روزه خويش
بخوان و فهم کن آنگه بينديش
همان حکم زکوه و حج يکسر
اگر مالت بود بر خوان ز دفتر
همان حکم حلال و حرامي
همي خوان تا که يابي نيکنامي
ز شخص عالم اين يکسر بياموز
که تا روزت شود پيوسته فيروز
ز غير حق تبري کن تو جانا
که تا بينا شوي در راه و دانا
که پيش سالکان توبه همين است
چنين توبه اساس راه دين است
بدان ارکان نيت پنج چيز است
وزان هر پنج دين تو عزيز است
سه باشد عام و دو خاص اي برادر
بترک هر يکي سوزي بر آذر
شهادت با نماز و روزه عام است
که کار خلق از آنها با نظام است
زکوه و حج خاص مالدار است
چو بگذاري از آن بهتر چه کار است