شماره ٧١٥: به خون آغشته نعمتهاي الوان جهان ديدم
به خون آغشته نعمتهاي الوان جهان ديدم
زبان خويش چون خورشيد بر ديوار ماليدم
مرا بيزار کرد از اهل دولت، ديدن در بان
به يک ديدن زصد ناديدني آزاد گرديدم
به من هر چون خضر دادند عمر جاودان، اما
گره شد رشته عمرم ز بس برخويش پيچيدم
نشد روز قيامت هيچ کاري دستگير من
بجز دستي که بر يکديگر از افسوس ماليدم
زبان تا بود گويا، تيغ مي باريد بر فرقم
جهان دارالامان شد تا زبان در کام دزديدم
مکش سر از ملامت گر سرافرازي طمع داري
که من چون شعله آتش ز زخم خار باليدم
ازين سنگين دلان صائب چرا چون تيرنگريزم
که پر خون شد دهانم از همان دستي که بوسيدم