شماره ٧١٠: نيم نوميد از عقبي گر از دنيا گره خوردم
نيم نوميد از عقبي گر از دنيا گره خوردم
در آنجا باز خواهم شد اگر اينجا گره خوردم
نشد کوته ز دامان اجابت دست اميدم
چو تار اشک چنداني که سر تا پا گره خوردم
ز فيض راستي از جيب منزل سر برآوردم
چو راه از نقش پا هر چند چندين جا گره خوردم
نشد چشم پريشان گرد من سير از هوا جويي
مکرر گر چه زين دريا حباب آسا گره خوردم
مشو در منزل مقصود از سر گشتگي ايمن
که چون گرداب من در عين اين دريا گره خوردم
نصيب شانه زان سنبلشان چندين گشايش شد
زدام زلف جاي دانه من تنها گره خوردم
شدم مشهور عالم گر چه از عزلت گزيني ها
به بال و پر ز کوه قاف چون عنقا گره خوردم
ز من حرف طلب نتوان شنيدن با تهيدستي
که از تبخال غيرت بر لب گويا گره خوردم
بحمدالله سر از فرمان ذکر حق نپيچيدم
چو تار سبحه از دوران اگر صد جا گره خوردم
ز سير و دور گردون موبمو آگه شدم صائب
درين پرگار تا چون نقطه سودا گره خوردم