شماره ٥٩٤: خنده بر حال گرانباران دنيا مي زنم
خنده بر حال گرانباران دنيا مي زنم
از سبکباري چو کف بر قلب دريا مي زنم
بادبان کشتي من شهپر پروانه است
سينه بر درياي آتش بي محابا مي زنم
تا چو سوزن رشته الفت گسستم از جهان
سر برون ازيک گريبان با مسيحا مي زنم
ذره بيقدرم اما افسر خورشيد را
گر گذارد بر سر من چرخ، سر وا مي زنم
چون صدف تا دست بر بالاي هم بنهاده ام
کاسه در آب گهر درعين دريا مي زنم
مي گشايم عقده هاي گريه خونين زدل
گربه ظاهر خنده خونين چو مينا مي زنم
دست من گيراي گران تمکين که چون موج سراب
سالها شد قطره در دامان صحرا مي زنم
از پريشان گردي نظاره صائب سوختم
بخيه حيرانيي بر چشم بينا مي زنم