شماره ٥٧٧: تيغ کوه همتم دامن ز صحرا مي کشم
تيغ کوه همتم دامن ز صحرا مي کشم
مي روم تا اوج استغنا، دگر وا مي کشم
دست از مشاطه در نازک ادايي برده ام
سايه از مژگان برآن زلف چليپا مي کشم
در قناعت از صدف کمتر چرا باشد کسي
مي ربايم قطره اي و سر به دريا مي کشم
در پناه اهل عزلت مي گريزم چند گاه
پرده اي بر روي خود از بال عنقا مي کشم
اي سموم بي مروت شعله اي از دل برآر
جاده جوي خون شد از بس خاراز پا مي کشم
تا دهن بازست چون پيمانه مي نوشم شراب
چون سبو تادست بر تن هست صهبا مي کشم
مي زنم هر دم به دل نقش اميد تازه اي
خامه اي در دست دارم نقش عنقا مي کشم