شماره ٤٦٠: دارم ز دست رفته عناني ز دود دل
دارم ز دست رفته عناني ز دود دل
چون زلف تاب داده سناني ز دود دل
چون لاله سرخ روست درين بوستانسرا
آن را که هست سوخته ناني ز دود دل
بر جا نماند آن که بود چون شراره اش
در زير پاي تخت رواني ز دود دل
چون خامه رهنورد تو هرجا که بگذرد
ماند به يادگار نشاني ز دود دل
دارد خط امان ز تريهاي روزگار
آن را که هست آينه داني ز دود دل
از ما حذر که در دهن آتشين ماست
چون لاله داغ ديده زباني ز دود دل
در تنگناي سينه من جلوه مي کند
هر گوشه سبز مور مياني ز دود دل
تيرش ز سنگ خاره چو ابرو گذر کند
در دست هرکه هست کماني ز دود دل
افتاده تا به روز قيامت سياه مست
هرکس که تلخ ساخت دهاني ز دود دل
زان تازه و ترم که رسانيده است عشق
در سينه ام بنفشه ستاني ز دود دل
صائب هواي چشمه حيوان نمي کنم
دارم اگر چه سوخته جاني ز دود دل