شماره ٢٩٤: شده است از شوق تيغ جان ستانش
شده است از شوق تيغ جان ستانش
وبال خضر، عمر جاودانش
به جاي نافه دل بر خاک ريزد
ز زلف و کاکل عنبرفشانش
غبار آلوده گرد کسادي است
نسيم پيرهن در کاروانش
چه باغ است اين که دلها را کند آب
ز پشت در صداي باغبانش
ز حيرت آنقدر فرصت ندارم
که درد خود کنم خاطرنشانش
چنان ناسازگارست آن جفا جوي
که نتوان ساخت پيغام از زبانش
ندارد برگ سبزي رنگ، صائب
با اين سامان ز باغ و بوستانش