شماره ٢٦٢: حرف سبک نمي بردم ازقرار خويش
حرف سبک نمي بردم ازقرار خويش
از هر صدا چو کوه نبازم وقار خويش
گر بگذرد چو خوشه پروين سرم ز چرخ
افتم چو سايه درقدم شاخسار خويش
بر شمع مضطرب شده دست حمايتم
عاجز کشي چو باد نسازم شعار خويش
چون آفتاب، گوهرم ازکان عزت است
برخاک اگر فتم، نفتم ز اعتبار خويش
ا زمن کلاه گوشه شاخي نگشته خم
چون سروبسته ام به دل تنگ بارخويش
چون شمع آتشم به رگ جان اگر زنند
برهم نمي زنم مژه اشکبار خويش
شيرين به خون کنند دهن تيشه مرا
چون کوهکن ندارم طالع زکار خويش
از ديده حسود ، همان نيش مي خورم
چون داغ لاله گر کنم آتش حصار خويش
عشق غيور تن به گرستن نمي دهد
اين شعله تشنه است به خون شرار خويش
صد وعده اميد به دل داده ام دروغ
چون من مباد هيچ کسي شرمسار خويش
رحمي به پشت دست نگارين خويش کن
زنهار برمدار نظر ازشکار خويش
خط تيغ درقلمرو رخسار او گذاشت
آخر سيه زباني ما کرد کارخويش
دزدان بوسه خال ز رخسار مي برند
غافل مشو ز لعل لب آبدار خويش
آغوشم ازکشاکش حسرت چو گل دريد
شاخ گلي نديد شبي درکنار خويش
تاکي کسي به سبحه ريگ روان کند
در دشت غم، شمار غم بي شمار خويش
جوش سرشک برسر مژگان نديده اي
اي شعله پر مناز به رقص شرار خويش
شيطان راه ما نشود گندم بهشت
مارابس است نان جوين ديار خويش
فرصت به شور چشمي اختر نمي دهيم
خود مي شويم چشم بد روزگار خويش
پوشيده چشم مي گذرد از در بهشت
صائب فتاده است به فکر ديار خويش