ياد قديم
يادم نکرد و شاد حريفي که ياد از او
يادش بخير گرچه دلم نيست شاد از او
با حق صحبت من و عهد قديم خويش
يادم نکرد يار قديمي که ياد از او
دلشاد باد آن که دلم شاد از اونگشت
وان گل که ياد من نکند ياد باد از او
حال دلم حواله به ديوان خواجه باد
يار آن زمان که خواسته فال مراد از او
من با روان خواجه از او شکوه ميکنم
تا داد من مگر بستد اوستاد از او
آن برق آه ماست که پرتو کنند وام
روشنگران کوکبه بامداد از او
ياد آن زمان که گر بدو ابرو زديي گره
از کار بسته هم گرهي ميگشاد از او
شرم از کمند طره او داشت شهريار
روزي که سر به کوه و بيابان نهاد از او