شماره ٩٩
اي پسر از مردم زمانه حذر گير
بگذر ازين کوي و خانه جاي دگر گير
در تو نظرهاي خلق تير عدو دان
تيغ بيفگن براي دفع سپر گير
چون تو نداني طريق غوص درين بحر
حشو صدف ممتلي بدر و گهر گير
چون تو نه آني که ره بري بمعاني
جمله جهان نيکوان خوب صور گير
گر بجهد آتشي ززند عنايت
سوخته دل بپيش او برو در گير
يار اگرت از نگين خويش کند مهر
نام ازو همچو شمع و مهر چو زر گير
پاي بنه برفراز چرخ و چو خورشيد
جمله آفاق را بزير نظر گير
باز دلت چون بدام عشق در افتاد
خيل ملک را چو مرغ سوخته پر گير
مرغ سعادت بشام چون بگرفتي
دام تضرع بنه بوقت سحر گير
جان شريف تو مغز دانه نفس است
سنگ بزن مغز را ز دانه بدر گير
چون سر تو زير دست راهبري نيست
جمله اعضاي خويش پاي سفر گير
بگذر ازين پستي از بلندي همت
وين همه بالا و شيب زير و زبر گير
صدق ابوبکر را علم کن و با خود
تيغ علي وار زن جهان چو عمر گير
سيف برو جان بباز و نصرت دل کن
دامن معشوق را بدست ظفر گير
عيب عملهاي خويشتن چو ببيني
بحر دلت را چو علم کان هنر گير