شماره ٢٧
دلبرا تا تو يار خويشتني
در پي اختيار خويشتني
بي قرارند مردم از تو و تو
همچنان برقرار خويشتني
عالم آيينه جمال تو شد
هم تو آيينه دار خويشتني
با چنين زلف و رخ نه فتنه ما
فتنه روزگار خويشتني
تو منقش بسان دست عروس
از رخ چو نگار خويشتني
زينت تو ز دست غيري نيست
تو چو گل از بهار خويشتني
در شب زلف خود چو مه تابان
از رخ چون بهار خويشتني
من هزار توام بصد دستان
گلستان هزار خويشتني
کس بتو ره نمي برد، هم تو
حاجب روز بار خويشتني
کار تو کس نمي تواند کرد
تو بخود مرد کار خويشتني
بار تو دل بقوت تو کشد
پس تو حمال بار خويشتني
من کيم در ميانه واسطه يي
ورنه تو دوستدار خويشتني
اي شتر دل که زير بار فراق
طالب وصل يار خويشتني
جرس ناله از گلو مگشاي
چون جدا از قطار خويشتني
ميوه نارسيده افتاده
از سر شاخسار خويشتني
خاک او سرمه چون تواني کرد
تو که کور از غبار خويشتني
قلب اندوده اي بزرين روي
بي خبر از عيار خويشتني
صفر بي مغزي و بصد انگشت
روز و شب در شمار خويشتني
شعر تو رنج تست و راحت خلق
تو گل غير و خار خويشتني
رو که چون گاو سامري دايم
بي خبر از خوار خويشتني
چنگ در اين وآن مزن زنهار
که تو نالان ز بار خويشتني