حکايت

ز ره باز پس مانده اي مي گريست
که مسکين تر از من در اين دشت کيست؟
جهانديده اي گفتش اي هوشيار
اگر مردي اين يک سخن گوش دار
برو شکر کن چون به خر برنه اي
که آخر بني آدمي، خر نه اي