ابناي روزگار
ياري از ناکسان اميد مدار
اي که با خوي زشت، يار نه اي
سگ دلان، لقمه خوار يکدگرند
خون خوري، گر از آن شمار نه اي
همچو صحبت شود گريبان چاک
اي که چون شب، سياهکار نه اي
پايمال خسان شوي چون خاک
گر جهان سوز، چون شرار نه اي
ره نيابي بگنج خانه بخت
جانگزا، گر بسان مار نه اي
طعمه ديو و دد شوي، گر ز آنک
مردم او بار و ديوسار نه اي
تا چو گل شيوه ات کم آزاري است
ايمن از رنج نيش خار نه اي
روزگارت، بجان بود دشمن
اي که هم رنگ روزگار نه اي
تيرماه ١٣٢٠