باران صبحگاهي
اشک سحر زدايد، از لوح دل سياهي
خرم کند چمن را، باران صبحگاهي
عمري ز مهرت اي مه، شب تا سحر نخفتم
دعوي ز ديده من، وز اختران گواهي
چون زلف و عارض او، چشمي نديده هرگز
صبحي بدين سپيدي، شامي بدان سياهي
داغم چو لاله اي گل، از درد من چه پرسي؟
مردم ز محنت اي غم، از جان من چه خواهي
اي گريه در هلاکم هم عهد رنج و دردي
وي ناله در عذابم همراز اشک و آهي
چندين «رهي » چه نالي از داغ بي نصيبي؟
در پاي لاله رويان اين بس که خاک راهي
مهر ماه ١٣٢٤