گوهر تابناک
زبون خلق، ز خلق نکوي خويشتنم
چو غنچه تنگدل از رنگي و بوي خويشتنم
به عيب من چه گشايد زبان، طعنه حسود؟
که با هزار زبان عيب جوي خويشتنم
مرا به ساغر زرين مهر، حاجت نيست
که تازه روي چو گل، از سبوي خويشتنم
نه حسرت لب ساقي کشد، نه منت جام
به حيرت از دل بي آرزوي خويشتنم
به خواب از آن نرود چشم خسته ام تا صبح
که همچو مرغ شب افسانه گوي خويشتنم
بروزگار چنان رانده گشتم از هر سوي
که مرگ نيز نخواند به سوي خويشتنم
به تابناکي من گوهري نبود، رهي
گهر شناسم و در جستجوي خويشتنم
مهر ماه ١٣٤١