برف بهمني
اي سيمگون رخت به سپيدي نشان برف
خويت به سان آتش و رويت به سان برف
اي تازه گل که در مه بهمن دميده اي
نشکفته جز تو لاله و گل، در ميان برف
در فصل برف، بزم جهان گرمي از تو يافت
آتش شنيده اي؟ که بود ارمغان برف؟
چون برف را به روي لطيف تو نسبتي است
اي جان عاشقان، منم از عاشقان برف
پشتم خميده ماند ز بار گران عشق
چون شاخه ضعيف ز بار گران برف
مولود بهمني تو و نامهربان دلت
آموخت سردي از دل نامهربان برف
اشکم کند حکايت باران بهمني
گر، سرد مهري تو کند داستان برف
تا کي به اشک ديده من خنده ميزني
مانند آفتاب به اشک روان برف
جان مرا چو مهر فروزنده گرم کن
کاندر غم تو موي رهي شد به سان برف
١٣٢٥