سايه گيسو
اي مشک سوده، گيسوي آن سيمگون تني؟
يا خرمن عبيري، يا پار سوسني؟
سوسن نه اي، که بر سر خورشيد افسري
گيسو نه اي، که بر تن گلبرگ جوشني
زنجير حلقه حلقه آن فتنه گستري
شمشاد سايه گستر آن تازه گلشني
بستي به شب ره من، مانا که شبروي
بردي ز ره دل من، مانا که رهزني
گه در پناه عارض آن مشتري رخي
گه در کنار ساعد آن پرنيان تني
گر ماه و زهره، شب بجهان سايه افکنند
تو روز و شب به زهره و مه سايه افکني
دلخواه و دلفريبي، دلبند و دلبري
پرتاب و پرشکنجي، پرمکر و پرفني
دامي تو يا کمند؟ ندانم براستي
دانم همي که آفت جان و دل مني
از فتنه ات سياه بود صبح روشنم
اي تيره شب، که فتنه بر آن ماه روشني
همرنگ روزگار مني، اي سياه فام
مانند روزگار مرا نيز دشمني
اي خرمن بنفشه و اي توده عبير
ما را بجان گدازي، چون برق خرمني
ابر سيه نه اي، ز چه پوشي عذار ماه؟
دست رهي نه اي، ز چه او را بگردني؟
ديماه ١٣٢٤