شماره ١٠٠: چو سرشک بي سر و پائيم قدمي نزد بهواي تو
چو سرشک بي سر و پائيم قدمي نزد بهواي تو
که هزار آبله در عرق بگداختم زحياي تو
بخرام فتنه مدد عنان که مباد چون دل عاشقان
بترنگ شيشه زند جهان زشکست رنگ حناي تو
خجلست همت پرگشا که بفرصتي برد التجا
دل چاک ميکشد از نفس سحر انتظار دعاي تو
چمن وفا کده کرم نکشد خجالت اين ستم
که چو غنچه کاسه نهد بکف زدل شکسته گداي تو
بشباب اگر همه خم رسد من و ما بربط عدم رسد
نبري گمان که بهم رسد لب من زحرف ثناي تو
زسخن خروش تو جلوه گر زخموشي آه تو پرده در
بکدام زمزمه سر کند متحير من و ماي تو
زفسانه مني و توئي چه فروشم آينه دوئي
بتأملي نشدم گره که نبود بند قباي تو
اگر از توام چه طلب کنم و گر اين منم چه طرب کنم
همه انفعال فضوليم چه فناي من چه بقاي تو
چه جنون بخود تگ و تاز من چه خطا نشيب و فراز من
چه جحيم غفلت ساز من چه بهشت ياد لقاي تو
بچه رنگ صورت خون من ندرد نقاب جنون من
که بآب آئينه شسته است اثر حنا کف پاي تو
نه بدل زعجز رسا رسم نه برمز آينه وارسم
بکجا رسم که بجا رسم من غافل از همه جاي تو
چو سحر بعالم جلوه ات خجلت زتهمت اندکي
نفسي که داشتم آب شد زحجاب آينه هاي تو
من (بيدل) وصف انس و جان دل خاک تا سر آسمان
بفداي تو بفداي تو بفداي تو بفداي تو