شماره ١٧: زره هوس بنتوکي رسم نفسي زخود نرميده من
زره هوس بنتوکي رسم نفسي زخود نرميده من
همه حيرتم بکجا روم برهست سري نکشيده من
بچه برگ ساز طرب کنم زچه جام نشه طلب کنم
گل باغ شعله نچيده من مي داغ دل نچشيده من
چو گل آنکه نسخه صد چمن زنقاب جلوه گشوده تو
چو مي من آنکه عشرت عالمي زگداز خود طلبيده من
چه بلا ستمکش غيرتم چقدر نشانه حيرتم
که شهيد خنجر ناز تو شده عالمي و طپيده من
تو بمحفلي ننموده رو که زتاب شعله غيرتش
همه اشک گشته برنگ شمع و زچشم خود نچکيده من
مي جام ناز و نيازها بخمار اگر نکشد چرا
زسر جفا نگذشته تو زدر وفا نرميده من
چو نگاه گرم بهر طرف که گذشته محمل ناز تو
چو دل گداخته از پيت برکاب اشک دويده من
تو و صد چمن طرب نمو من و شبنمي نگه آبرو
ببهار عالم رنگ و بو همه جلوه تو همه ديده من
نه جنون سينه دريدني نه فنون مشق طپيدني
بسواد درد تو کي رسم الفي زناله کشيده من
چو سحر نيامده در نظر رم فرصت نفس آنقدر
که برم بر آب شگفتگي بطراوت گل چيده من
بکدام نغمه دل گسل زنواکشان نشوم خجل
چو جرس بغير شکست دل سخني زخود نشنيده من
من (بيدل) و غم غفلتي که زچشم بند فسون دل
همه جا زجلوه من پرست و بهيچ جا نرسيده من