شماره ٢٠٠: اگر چه غنچه ميسر شود شکستن خويش
اگر چه غنچه ميسر شود شکستن خويش
توان شنيد صدائي زده ام جستن خويش
مقيم منزل تحقيق گشتن آسان نيست
بده غبار دو عالم بباد جستن خويش
خموش گشتم و سير بهار دل کردم
در بهشت گشودم چو لب زبستن خويش
برنگ شمع درين انجمن جهاني را
بسر دواند هواي زپا نشستن خويش
خيال دوست بهر لوح نقش نتوان بست
بآب حيرت آينه هست شستن خويش
خيال دوست بهر لوح نقش نتوان بست
بآب حيرت آينه هست شستن خويش
چه ممکنست تسلي بغير قطع نفس
زناله نيست رها تار بي گسستن خويش
زدود تنگ فضاي سپند اين محفل
بدوش ناله گرفته است بار جستن خويش
درين محيط که جز گرد عجز ساحل نيست
مگر چو موج به بنديد بر شکستن خويش
چو گل نه صبح کمينيم و ني بهارپرست
شگفته ايم زپهلوي سينه خستن خويش
کمند صيد حواسست گوشه گيريها
نشسته ايم چو مضمون بفکر بستن خويش
شکنج دام بود مفت عافيت (بيدل)
چو بوي گل نکني آرزوي رستن خويش