ديوان بيدل دهلوي - غزليات - بخش ششم - شماره ١٨٤: زندگي محروم تکرار است و بس

زندگي محروم تکرار است و بس

چون شرر اين جلوه يکبار است و بس

از عدم جوئيد صبح اي عاقلان

عالمست اينجا شب تار است و بس

از ضعيفي بر رخ تصوير ما

رنگ اگر گل ميکند بار است و بس

غفلت ما پرده بيگانگي است

محرمانرا غير هم بار است و بس

کيست تا فهمد زبان عجز ما

ناله اينجا نبض بيمار است و بس

نيست آفاق از دل سنگين تهي

هر کجا رفتيم کهسار است وبس

از شکست شيشه دلها مپرس

شش جهت يک نيشتر زار است و بس

در تحير لذت ديدار کو

ديده آئينه بيدار است وبس

اختلاط خلق نبود بي گزند

بزم صحبت حلقه مار است و بس

چون حباب از شيخي زاهد مپرس

اين سر بيمغز دستار است و بس

اي سرت چون شعله پر باد غرور

اين که گردن ميکشي دار است و بس

(بيدل) از زندانيان الفتيم

بوي گل را رنگ ديوار است و بس