شماره ١٨٠: خود سر زعافيت بتکلف بريد و بس

خود سر زعافيت بتکلف بريد و بس

آهي که قد کشيد بدل خط کشيد و بس

راه تلاش دير و حرم طي نميشود

بايد بطوف آبله پا رسيد و بس

جمعي که در بهشت فراغ آرميده اند

طي کرده اند جاده دشت اميد و بس

دل با همه شهود زتحقيق پي نبرد

آينه آنچه ديد همين عکس ديد و بس

ناز سجود قبله توفيق ميکشيم

زين گردني که تا سر زانو خميد و بس

محمل کشان عجز فلک تاز قدرت اند

تا آفتاب سايه بپهلو دويد و بس

عيش بهار عشق زپهلو عجز نيست

در باغ نيز شمع گل از خويش چيد و بس

ما را درين ستمکده تدبير عافيت

ارشاد بسمل است که بايد طپيد و بس

هيهات راه مقصد ما وانموده اند

بر جاده ئي که هيچ نگردد پديد و بس

خوانديم بي تميز رقمهاي خير و شر

از نامه ئي که بود سراسر سفيد و بس

رفع تظلم دم پيري چه ممگن است

هر جا رسيد صبح گريبان دريد و بس

(بيدل) پيام وصل بحرمان رساندني است

موسي برون پرده نديدن شنيد و بس