شماره ٩٧: بخود آنقدر کر و فر مچين که ببنددت پي کين کمر
بخود آنقدر کر و فر مچين که ببنددت پي کين کمر
حذراز بلندي دامني که گران کند ته چين کمر
زپيام نشه عزوشان بدماغ سفله فسون مخوان
که مباد چون خط کهکشان فگند به چرخ برين کمر
بگذار کوشش حرص دون ته قبر زنده فرو رود
تو بسنگ نقب هوس مزن پي نام نقش نگين کمر
زقبول خدمت ناکسان خجلست فطرت محرمان
نبري بحکم جنون گمان که کند طواف سرين کمر
همه بسته اند ميان دل بهواي سيم و خيال زر
تو بسند سبحه صفت همان بره اطاعت دين کمر
بحضور معبد ما و من نرسيد هيچکس از عدم
که نه بست سجده هستيش بميان زخط جبين کمر
که دويد در پي جستجو که نبرد ره بوصال او
چه گمان ره طلب تو زد که نه بسته ئي به يقين کمر
چو سحر فسرده نفس نه ئي زگذشتن اين همه پس نه ئي
تو گران رکاب هوس نه ئي مگشا به خانه زين کمر
به مآل شوکت سرکشان بکشود چشم تو نيستان
که به خاک تيره درين چمن چقدر نهفته زمين کمر
زغرور شمع و تعينش همه وقت ميرسد اين نوا
که علم کش و ناز کن بهمين کلاه و همين کمر
زحباب و موج و مثال شان سبقي به (بيدل) مارسان
که مدوز کينه خودسري باميد طاقت اين کمر