قصيده
بتا تا زار چون تو دلبرستم
بتن عود و بسينه مجمرستم
اگر جز مهر تو اندر دلم بي
به هفتاد و دو ملت کافرستم
اگر روزي دو صد بارت بوينم
همي مشتاق بار ديگرستم
فراق لاله رويان سوته ديلم
وز ايشان در رگ جان نشترستم
منم آن شاخه بر نخل محبت
که حسرت سايه و محنت برستم
نه کار آخرت کردم نه دنيا
يکي بي سايه نخل بي برستم
نه خور نه خواب بيتو گويي
به پيکر هر سر مو خنجرستم
جدا از تو به حور و خلد و طوبي
اگر خورسند گردم کافرستم
چو شمعم گر سراندازند صدبار
فروزنده تر و روشن ترستم
مرا از آتش دوزخ چه غم بي
که دوزخ جزوي از خاکسترستم
سمندر وش ميان آتش هجر
پريشان مرغ بي بال و پرستم
درين ديرم چنان مظلوم و مغموم
چو طفل بي پدر بي مادرستم
نمي گيرد کسم هرگز به چيزي
درين عالم ز هر کس کمترستم
بيک ناله بسوجم هر دو عالم
که از سوز جگر خنياگرستم
ببالينم همه الماس سوده
همه خار و خسک در بسترستم
مثال کافرم در مومنستان
چو مؤمن در ميان کافرستم
همه سوجم همه سوجم همه سوج
بگرمي چون فروزان اخگرستم
رخ تو آفتاب و مو چو حربا
و يا پژمان گل نيلوفرستم
بملک عشق روح بي نشانم
بشهر دل يکي صورت پرستم
رخش تا کرده در دل جلوه از مهر
بخوبي آفتاب خاورستم
بمير اي دل که آسايش بيابي
که مو تا جان ندادم وانرستم
من از روز ازل طاهر بزادم
ازين رو نام بابا طاهرستم