شماره ١٤٧: دل در هوست ز جان برآيد
دل در هوست ز جان برآيد
جان در غمت از جهان برآيد
گو جان و جهان مباش انديک
مقصود تو از ميان برآيد
سوديست تمام اگر دلي را
يک غم ز تو رايگان برآيد
همخانه هرکه شد غم تو
زودا که ز خان و مان برآيد
وانکس که فرو شود به کويت
ديرا که از او نشان برآيد
گويي که اگرچه هست کامم
تا کام دل فلان برآيد
ليکن ز زبان اين و آنست
هر طعنه که از زبان برآيد
نشنيدستي چنان توان مرد
اي جان جهان که جان برآيد
دل طعنه تو بديد بخريد
تا ديده اين و آن برآيد
ارزان مفروش انوري را
گر باز خري گران برآيد