شماره ٦٧١: از دل غمگين هواي دلستانم چون رود
از دل غمگين هواي دلستانم چون رود
يا سر سوداي آن سرو روانم چون رود
تا توانايي بدم، بار غمش بردم به جان
خود کنون عشقش ز جان ناتوانم چون رود
از دلم نيش جفايش گر رود، نبود عجب
لذت دشنام او هرگز ز جانم چون رود
غمزه قصاب او مي ريزدم خون، شاکرم
جاي شکرست، اين شکايت بر زبانم چون رود
بعد مردن، گر شوم خاک و تنم گردد غبار
داغ مهر او ز مغز استخوانم چون رود
گر ز پا افتم دران کوي و رود تيغم به سر
زينقدر از دل غم آن دلستانم چون رود
قد يارم از نظر گه گه رود خسرو، ولي
نقش روي او ز چشم خونفشانم چون رود