شماره ٦٦٩: يارب! اين انديشه جانان ز جانم چون رود

يارب! اين انديشه جانان ز جانم چون رود
چون کنم از سينه اين آه و فغانم چون رود
نقش خوبان را گرفتم خود برون رانم ز چشم
آنکه اندر سينه دارم جاي آنم چون رود
در غمم خلقي که آن افتاده در ره خاک شد
من درين حيرت که او بر استخوانم چون رود
هان و هان، اي کبک کهساري که مي نازي به گام
گو يکي بنما که آن سرو روانم چون رود
کشتنم بر ديگران مي بندد آن را کو بود
اي مسلمانان، به ديگر کس گمانم چون رود
مردمان گويند، ازو دعوي خون خود بکن
حاش لله، اين حکايت بر زبانم چون رود
اي که پندم مي دهي آخر نياموزي مرا
کز دل شوريده شکل آن جوانم چون رود
دي جفا کار ستمگر خواندمش، وه کاين سخن
از دل آن کافر نامهربانم چون رود
گر چه از خسرو رود جان و جهان هر چه هست
آرزوي آن دل و جان و جهانم چون رود