شماره ٦٢٩: چند گاهي دگر ار چشم تو در ناز بماند
چند گاهي دگر ار چشم تو در ناز بماند
اي بسا دل که در آن طره طناز بماند
کعبتيني تو که غلتاني ازان چشم مقامر
اي بسا سيل کز آن چشم روان باز بماند
خاتم اندر دهن انگشت بگيرد ز دهانت
ور دهانش ار کشي انگشت دهان باز بماند
روي تو ديدم و خط دود رسانيد به چشمت
ترسم آن دود به دنباله غماز بماند
زر ندارم ز پي وصل، تني دارم چون زر
ليکن آن تير به دندان به ته گاز بماند
نازکم کن که نکويي به کسي دير نماند
زشت باشد که نکويي برود ناز بماند
دل خسرو به جفا سوختي و راز برون شد
پرده دل چو بسوزد ز کجا راز بماند؟