شماره ٥٣٧: لب از تو وز شکر پيمانه اي چند
لب از تو وز شکر پيمانه اي چند
رخ از تو وز ختن بتخانه اي چند
چو در پيمودن آري خرمن حسن
روان کن سوي ما پيمانه اي چند
درازي هست در موي تو چندان
که مي بايد به هر مو شانه اي چند
بيازارد گرت زان شانه مويي
به پيشت بشکنم دندانه اي چند
سر آن روي آتشناک گردم
بيايد شمع را پروانه اي چند
به زلف و عارضت دلهاي سوزان
شب است و آتش و ديوانه اي چند
مخسپ امشب که از بي خوابي خويش
بگويم پيش تو افسانه اي چند
ز چشمم دانه دانه مي چکد آب
چو مرغان قانعم با دانه اي چند
خوشم با عشق تو بي عقل و بي جان
نگنجد در ميان بيگانه اي چند
بر آگرد دلم کز جستجويت
مرا هم کشته شد ويرانه اي چند
براتم کن ز لب بوسي و بنويس
هم از خون دلم پروانه اي چند
وگر نيشي زند از غمزه مست
ز خسرو بشنود افسانه اي چند