شماره ٣٨٢: بهار آمد و گلهاي بوستان بشکفت
بهار آمد و گلهاي بوستان بشکفت
به خوش دلي و طرب روي دوستان بشکفت
بدان صفت که گل از باد نشکفد به چمن
ز باده باده کشان را بهار جان بشکفت
به ديده پرس که آبش چو آب در غلطيد
ز مي چو عارض خوبان دلستان بشکفت
گل از شراب بدانسان که بشکفد در جام
به کوي دوست گل از خون عاشقان بشکفت
بتان بترس قدم مي نهند بر لاله
که همچو شعله آتش به بوستان بشکفت
ز بس که غنچه دم بسته از صبا دم زد
درون پوست نگنجيد و در زمان بشکفت
چنان که گل به خوي مصطفي شکفت به خاک
رخم ز سوزن خاک ره بتان بشکفت
نسيم مشک جهان گير شد، چو خسرو را
ز ياد مدحت تو غنچه در دهان بشکفت