شماره ٣٥٥: هر که در پيش چشم روشن ماست
هر که در پيش چشم روشن ماست
گوييا آفت دل و تن ماست
چشم ما گر نمي شود، ماناک
آن همان آفتاب روشن ماست
لاله ها مي دمد ز خون دو چشم
گرد من آن بهار و گلشن ماست
غمزه زن جان من و گر ميرم
غم مخور خون ما به گردن ماست
ما چو هندوي سومنات به عشق
بت پرستيم و دل برهمن ماست
گفتم از مهر سوخت خسرو، گفت
چند ازين ذره ها به روزن ماست