شماره ٣٣٨: نگار من که ز جنبيدن صبا خفته ست
نگار من که ز جنبيدن صبا خفته ست
بگوي بهر دلم، اي صبا، کجا خفته ست؟
درين غمم که مبادا گره به تار بود
بر آن حرير که آن يار بي وفا خفته ست
بيا بگوي که باز از چه زنده اي و هنوز
مگر که فتنه آن چشم پر بلا خفته ست؟
مخسپ ايمن کز گور عاشقان آواز
همي رسد که مپندار خون ما خفته ست
کسي که دعوي بيداري خرد کرده ست
به يک نظاره تو ديده ام به جا خفته ست
به خانمان همه کس خواب زندگي دارد
جز آنکه او ز هم آغوش خود جدا خفته ست
حساب وصل مدان، خسروا، اگر شيرين
به خواب در بر فرهاد مبتلا خفته ست