شماره ٣٢٦: شب فراق سياه و مرا سياه تر است

شب فراق سياه و مرا سياه تر است
که شام تا سحرم زلف يار در نظر است
چگونه تيره نباشد رخم که شمع مراد
نمي فروزد ازين آتشي که در جگر است
مگو که چند شوي بي خبر ز مستي عشق
کسي که مستيش از عشق نيست بي خبر است
هر آن بلا که رسد از بدان رسد همه را
ز نيکوانست مرا هر بلا که گرد سر است
نفير و ناله خلق از جفاي خار بود
اگر ز بلبل پرسي جفاي گل بتر است
به تشنگي بيابان عشق شد معلوم
که سايه شين سلامت نه مرد اين سفر است
به پاي بوس هوس بردنم فضول بود
همين بس است که بالينم آستان در است
مگو که گر بکشد عشق مات، عيب مگير
چه جاي عيب که خود عشق را همين هنر است
تو مست بودي و خسرو خراب تو سحري
گذشت عمر و هنوزم خمار آن سحر است