شماره ٧٥: دلم در عاشقي آواره شد آواره تر بادا
دلم در عاشقي آواره شد آواره تر بادا
تنم از بيدلي بيچاره شد بيچاره تر بادا
به تاراج عزيزان زلف تو عيارييي دارد
به خونريز غريبان چشم تو عياره تر بادا
رخت تازه ست و بهر مردن خود تازه تر خواهم
دلت خاره ست و بهر کشتن من خاره تر بادا
گر اي زهد، دعاي خير مي گويي مرا اين گو
که آن آواره از کوي بتان آواره تر بادا
همه گويند کز خونخواريش خلقي به جان آمد
من اين گويم که بهر جان من خونخواره تر بادا
دل من پاره گشت از غم نه زانگونه که به گردد
وگر جانان بدين شاد است، يارب، پاره تر بادا
چو باتر دامني خو کرد خسرو با دو چشم تر
به آب چشم پاکان دامنش همواره تر بادا