شوپنهاور و نيچه
مرغي ز آشيانه بسير چمن پريد
خاري ز شاخ گل به تن نازکش خليد
بد گفت فطرت چمن روزگار را
از درد خويش و ، هم ز غم ديگران تپيد
داغي ز خون بي گنهي لاله را شمرد
اندر طلسم غنچه فريب بهار ديد
گفت اندرين سرا که بنايش فتاده کج
صبحي کجا که چرخ درو شامهانه چيد
ناليد تا بحوصله ي آن نوا طراز
خون گشت نغمه و زد و چشمش فرو چکيد
سوز فغان او بدل هدهدي گرفت
با نوک خويش خار ز اندام او کشيد
گفتش که سود خويش ز جيب زيان برآر
گل از شکاف سينه زر ناب آفريد
درمان ز درد ساز اگر خسته تن شوي
خو گربه خار شو که سراپا چمن شوي