حور و شاعر
در جواب نظم گوته موسوم به «حور و شاعر»
حور:
نه به باده ميل داري نه به من نظر گشائي
عجب اين که تو نداني ره و رسم آشنائي
همه ساز جستجوئي همه سوز آرزوئي
نفسي که مي گدازي غزلي که مي سرائي
بنواي آفريدي چه جهان دلگشائي
که ارم بچشمم آيد چو طلسم سيميائي؟
شاعر:
دل رهروان فريبي به کلام نيش داري
مگر اين که لذت او نرسد به نوک خاري
چه کنم که فطرت من به مقام در نسازد
دل ناصبور دارم چو صبا به لاله زاري
چو نظر قرار گيرد به نگار خوبروئي
تپد آن زمان دل من پي خوبتر نگاري
ز شرر ستاره جويم ز ستاره آفتابي
سر منزلي ندارم که بميرم از قراري
چو ز باده ي بهاري قدحي کشيده خيزم
غزلي دگر سرايم به هواي نوبهاري
طلبم نهايت آن که نهايتي ندارد
به نگاه ناشکيبي به دل اميدواري
دل عاشقان بميرد به بهشت جاوداني
نه نواي دردمندي نه غمي نه غمگساري