ديوان صائب

تا چند آه سرد کشي ز آرزوي گنج؟
تا کي به گرد مار بگردي به بوي گنج؟

ديوان عطار

تا تو بر جايي طلسم گنج بر جاي است نيز
چون تو گم گشتي کسي از گنج برخوردار نيست

گر تو باشي گنج ني و گر نباشي گنج هست
بشنو اين مشنو که اين اقرار با انکار نيست

ندانم تا تو اي عطار گنج عشق کي يابي
که از سوداي گنج ايدر به رنج اندر فرو ماندم

ديوان فرخي سيستاني

گراصل و گهر بايد با گنج و گهر همبر
هم گنج و گهر داري هم اصل و گهر داري

ديوان قاآني

من رنج و عنا داشتم او گنج و غنا داد
زين گنج و غنا چاره آن رنج و عنا کرد

از بهر کشور و گنج خود را فکند در رنج
تا گنج و مال آورد بر سرکشان پراکند

اقتدار هر که در گيتي به گنج و لشکرست
اي شگفتي گنج و لشکر زو پذيرفت اقتدار

نهفته مهر نبي گنج فقر در دل من
که گنج نقره نير زد برش به نيم نقير

فقير را به زر و سيم و گنج چاره کنند
ولي علاج ندارد چو گنج گشت فقير

مگو کز خاک ويرانست و نتوان دل درو بستن
نه آخر گنج نبود گنج جز در کنج ويرانش

گنج سيمست آن سرين دزد دل و دل دزد او
گنج چون خود دزد باشد دزدکي گردد امين

گنج سيم اندر کمر مانا مگر دارد سراغ
تا ز گنج سيم کام دل روا دارد همي

به گنج دل رسي آنگه که تن شود ويران
که گنج را نتوان يافت جز به ويراني

گنج بادآور ز هر سو بسته رقاصان به پشت
ما تهي دستان بيا بر گنج باد آور زنيم

ديوان شمس

هر کجا ويران بود آن جا اميد گنج هست
گنج حق را مي نجويي در دل ويران چرا

جمال و حسن تو گنج است و خوي بد چون مار
بقاي گنج تو بادا که آن برونينست

تو آن زمان که شدي گنج اين ندانستي
که هر کجا که بود گنج سر کند غماز

به حکم تست همه گنج هاي لم يزلي
چه گنج ها که نداري تو در فنا اي دل

روح همي گفت که من گنج گهر دارم از او
گنج همي گفت که من در بن ديوارم از او

ور گنج هاي لعل او يک گوشه بر پستي زدي
هر گوشه ويرانه اي صد گنج قارون آمدي

ديوان هلالي جغتايي

غم عشق ترا، چون گنج، در دل کرده ام پنهان
باين گنج نهاني ساکن ويرانه خواهم شد

ديوان قاآني

سيم و مال و گنج و جاهم آرزو نبود که هست
گنج رنج و جاه چاه و مال مار و سيم ريم

ديوان فيض کاشاني

از تست درد و رنج تو وز تو دوا و گنج تو
گنج نهان خود خودي هم خود تو مار خويشتن

سفرنامه ناصر خسرو

... خراسان آن گز را شايگان گويند، و آن يك ارش و نيم باشد، چيزكي ...