شاهنامه فردوسي

ز پيوند خويشي و از خواسته
ز مردان وز گنج آراسته

به درويش بخشيد گنج درم
نماند اندران بوم و برکس دژم

مرا سال بگذشت برشست و پنج
نه نيکو بود گر بيازم به گنج

بر آسايد از گنج و بگزايدش
تن آسان کند رنج بفزايدش

نمانم که آيي تو هر بامداد
تن آسان دهي گنج او را به باد

فرستاده از پيش خاقان ببرد
به گنج ور بهرام جنگي سپرد

که بهرام را پادشاهي و گنج
ازان تو بيش است نابرده رنج

در گنج بگشاد و چندان گهر
بياورد شمشير و زرين کمر

به فرمان او هديه ها پيش برد
يکايک به گنج ور او برشمرد

بياورد دينار خاتون ز گنج
يکي بدره و تاي زربفت پنج

يکي سوي فرش و يکي سوي گنج
نيايد ز کشتن بروي تو رنج

به ايوان کشيد آن همه گنج اوي
نکرد ايچ ياد از در رنج اوي

بهر کشوري گنج آگنده هست
که کس را نبايد شدن دوردست

در گنج بگشاد و چندي درم
که بودي ز هرمز برو بر رقم

به گنج ور گفت آن يکي پرنيان
بياور يکي رقعه اندر ميان

صد اشتر ز گنج درم بار کرد
چو پنجه شتر بار دينار کرد

هنر پرور و راد و بخشنده گنج
ازين تخمه هرگز نبد کس به رنج

که دار مسيحا به گنج شماست
چو بينيد دانيد گفتار راست

پذيرفتم آن نامور گنج تو
نخواهم که چندان بود رنج تو

همان دار عيسي نيرزد به رنج
که شاهان نهادند آن را به گنج

به شيروي بخشيدم اين برده رنج
پي افگندم او را يکي تازه گنج

گشادند زان پس در گنج باز
کجا گرد کرد او به روز دراز

چو جا ماسپ آن تخت رابنگريد
بديد از در گنج دانش کليد

رسن سوي گنج شهنشاه برد
ابا مهر گنجور او را سپرد

نخستين که بنهاد گنج عروس
ز چين و ز برطاس وز روم و روس