شاهنامه فردوسي

دگر گفت کاي نامور شهريار
ز گنج توافزون ز سيصد هزار

دگر گفت کاي شاه ناديده رنج
ز بخشش فراوان تهي ماند گنج

درم بستد از بلخ بامي به رنج
سپرده نهادند يکسر به گنج

که رنج آيد از بيشي گنج ما
نه چونين بود داد از پادشا

از آنکس که بستد بدو هم دهيد
ز گنج آنچ خواهد بران سر نهيد

چنين داد پاسخ که هرکس که گنج
بيابد پراگنده نابرده رنج

ز هستي وبخشش بود مرد مه
تو ار گنج داري نبخشي نه به

وگر سفلگي برگزيد او ز رنج
گزيند برين خاک آگنده گنج

دگر بهر ازو گنج و تاجست و نام
ازان مستمنديم و زين شادکام

چنين داد پاسخ که از گنج سير
که آيد مگر خاکش آرد بزير

در دانش از گنج نامي ترست
همان نزد دانا گرامي ترست

سخن ماند از ما همي يادگار
تو با گنج دانش برابر مدار

بپرسيد کزما که با گنج تر
چنين گفت کام کس که بي رنجتر

تو از آز باشي هميشه به رنج
که همواره سيري نيابي ز گنج

سپه را بيارايد از گنج خويش
سوي بدسگال افگند رنج خويش

همان مرد ايزد ندارد به رنج
وگر چند گردد پراگنده گنج

ز ما هرچ بايد ز نيرو بخواه
ز اسب و سليح و ز گنج و سپاه

که کز هرچ در پادشاهي اوست
ز گنج کهن پرکند گاو پوست

بيامد برشاه موبد چوگرد
به گنج آنچ بود از درم ياد کرد

بدو گفت گر گنج شاهي تهي
چه بايد مرا تخت شاهنشهي

سوي گنج ايران درازست راه
تهي دست و بيکار باشد سپاه

ز بهر سپه اين درم فام خواه
بزودي بفرمايد از گنج شاه

فرستاده گفت اين ندارم به رنج
که کوتاه کردي مرا راه گنج

نخواهيم روزي جز از گنج داد
درم زو مخواه و مکن هيچ ياد

همه سر به سر خاک رنج توايم
همه پاسبانان گنج توايم